Vol verwachting reden we zondagavond van Gent naar Brussel.

We waren prille twintigers toen “The Miseducation of Lauryn Hill” uitkwam. Ons leven moest nog beginnen, de toekomst lag open. Doo wop, Lost Ones en de rest staan onmiskenbaar op de soundtrack van dat deel van ons leven. En The Fugees, wat waren we dol op The Fugees!

De jongste van ons gezelschap was amper 8, toen Lauryn solo ging. Toch tekende het album ook voor haar een hele periode, weliswaar een kleine 10 jaar later. Elk woord zingt ze mee, van Ex-factor krijgt ze nog steeds een krop in de keel.

Dat het album een mijlpaal was, daar twijfelt niemand in de auto aan.

Lauryn was een icoon. Grensverleggend, activistisch, overgetalenteerd, meerlagig, hybride. Er waren zoveel redenen waarom we ons met haar wilden identificeren.

Toen we hoorden dat ze zou optreden in Vorst Nationaal, hebben we geen moment getwijfeld.

We negeerden de kwatongen op het internet. We rationaliseerden 20 jaar radiostilte weg en maakten ons op voor wat waarschijnlijk ons laatste concert van 2018 zou zijn.

Niemand had verwacht dat ze op tijd zou starten. Een half uur is fashionably late; meer dan een uur is gewoon respectloos.

“Het kan maar beter echt de moeite zijn” zei mijn buurvrouw, al behoorlijk geïrriteerd. Ik had er geen goed oog meer op.

En het kwam niet goed. Stem naar de vaantjes, onherkenbare nummers. Een outfit waar je alleen mee wegkomt als je echt starquality hebt. Wat me het meest raakte, was het feit dat zij noch haar band plezier leken te hebben.

Ik zag vooral een vrouw met pijn. En moest meteen aan Nina Simone denken: geniaal maar te getormenteerd om waardig oud te worden.

Die existentiële pijn voedt in eerste instantie hun activisme maar blijkt uiteindelijk te groot om hen niet naar drank, drugs en/ of medicatie te doen grijpen. Hen gewoon afdoen als wispelturige diva’s die foute keuzes maken, vind ik een al te gemakkelijke uitleg.

Bij Nina Simone werd bipolariteit vastgesteld. Daarnaast zal opgroeien in de vorige eeuw als zwart meisje in zeer witte omgevingen, ook wel geen feest geweest zijn voor het geestelijk welbevinden. Desalniettemin is haar erfenis grandioos.

Lauryn Hill is 43, te jong en in vergelijking met Nina te licht om een legende te worden. Meer dan één legendarisch album maken, lijkt er op dit moment niet in te zitten. De manier hoe ze met haar band omging, was antipathiek – ze is Prince niet (may he rest in peace)

Toch hopen we stiekem dat ze haar demonen echt weet aan te pakken, plezier vindt in het maken van muziek en ons opnieuw kan aansteken met haar activisme.

Ondertussen zullen we wel naar de CD luisteren.