Ahmed werd in het midden van de vorige eeuw geboren in Guelmim, een stad aan de rand van de Sahara.

Mooi en idyllisch, Guelmin, warm en relaxed.

Toch verruilde Ahmed begin jaren ’70 de in kleisteen gebouwde huizen en palmbomen voor de mijnen in Frankrijk. Europa zocht lijven en handen om kolen naar boven te dragen, Ahmed een manier om aan meubelen en huisgerief te geraken.

Met het geld dat hij verdiend had, kon hij trouwen. Zoals toen de gewoonte was koos zijn familie een bruid. Khadija trok in bij haar schoonfamilie. Ahmed keerde terug naar het Noorden. Waregem, België was deze keer zijn bestemming.

Ahmed vond een vaste baan in een fabriek.Khadija kwam bij hem wonen.In Waregem werd Hafida geboren.

Ahmed kreeg vervolgens een job in de mijnen. In Neerpelt werd Abdel geboren.

Ahmed ging daarna aan de slag in Winterslag. In Hasselt werden Soufiane en Rachida geboren.

Ahmed moest voor zijn werk nog maar eens verhuizen. In Luik werd Abderrahim geboren.

Vanuit Luik vertrok het gezin eind jaren 80 terug naar Marokko. Vader kapotgewerkt. Moeder en kinderen het verhuizen moe. Eindelijk definitief thuis.

In 1994 kreeg het gezin er een telg bij.
Laila, mooi als de nacht, werd onder een goed gesternte geboren. Haar eerste levensjaren waren stabiel, anders dan de kindertijd van haar broers en zussen. Het leven was mooi en idyllisch, in Guelmim, warm en relaxed.

Toen de oudste kinderen op de drempel van volwassenheid stonden, herhaalde de geschiedenis zich. Veel werk was er nog steeds niet aan de poort van de woestijn. Zand kan je niet eten. Het gezin deed wat het in de jaren 80 voortdurend had gedaan. Inpakken en verhuizen, op zoek naar een betere toekomst.
rnIn 2000 trokken ze naar Luik om zich 2 jaar later uiteindelijk definitief in Kortrijk te vestigen.

Daar groeide Laila op. Ze had het geluk niet constant van school te moeten wisselen en bleek ook een goede studente te zijn.

Op de huwbare leeftijd van 16, besloot ze de dialoog aan te gaan met haar vader.

“Wil je dan niet trouwen, mijn kind?”
“Toch wel, papa, maar nu nog niet”
“Leg me dat eens uit”

En Laila zag een opening om haar lot te veranderen. Ze wist dat haar ouders haar wilden zien huwen zodat ze met een gerust hart naar Guelmim konden terugkeren. Met veel geduld, overtuigingskracht, begrip en liefde, overhaalde ze hen om haar eerst de middelbare school te laten afmaken.

Twee jaar later, opnieuw de vraag
“Wil je dan niet trouwen, mijn kind?”
“Toch wel, papa, maar nu nog niet”
“Leg me dat eens uit”

In haar ouders’ ogen was hoger onderwijs voorbehouden voor de elite. Het idee dat hun dochter zou verder studeren en een plaats zou innemen in een samenleving waar zij te gast waren, was moeilijk te vatten. Met veel geduld, overtuigingskracht, begrip en liefde, overhaalde ze hen om haar toch verder te laten studeren.

Ondanks de tegenstand in en buiten hun gemeenschap.

“Wat denkt ze wel, studeren?! Goede Marokkaanse meisjes trouwen en krijgen kinderen” .

De liefde van Ahmed en Khadija voor hun dochter was grenzeloos. Ze stelden hun terugkeer naar Marokko uit. Ze trotseerden de afgunstige blikken en gemene roddels. Ze hadden vertrouwen in hun meisje.

En terecht.


Drie jaar later behaalde Laila haar bachelordiploma toegepaste psychologie. Datzelfde jaar trouwde ze én begon ze te werken. Ze verwezenlijkte haar eigen dromen én die van haar ouders. Ondertussen is ze een rolmodel geworden. Het is haar gelukt om de blikken te verzachten en het geroddel te doen ophouden.

Ahmed en Khadija keerden terug naar het mooie en idyllische Guelmin, met een warm hart en een relaxed gemoed.