Er was eens een meisje, geboren als middle child in een egypto-marokkaans gezin, ergens in Nederland. Op een dag was het haar in de boter tussen haar ouders zo groot geworden, dat haar moeder besloot naar Brussel te verhuizen met haar 3 kinderen. Samar was toen drie.
Ze was geen gemakkelijk kind, had een sterk karakter en voor de alleenstaande mama was het alles behalve evident om haar kinderen de opvoeding te geven die ze wou. Ze zocht hulp bij allerlei instanties waardoor de kleine Samar al heel vroeg in aanraking kwam met het reilen en zeilen van verschillende welzijnsinstanties.
Ik leerde Samar kennen op haar zeventiende. Ze kwam regelmatig op bezoek bij collega Kevin bij wie ze tijdens het vorige schooljaar een begeleidingstraject had gevolgd. Samar: vuurrood haar, killerblik, luide stem waarmee ze de kamer vulde, dubbel zo groot en breed als mij. Ik was geïntimideerd... voor 2 minuten, tot ik weer bij mijn zinnen kwam en besefte dat ze nog maar 17 was.
Gaandeweg ontdekte ik dat achter al dat tragikomische theater een zacht, lief en vooral onzeker meisje schuilging. Gecomplexeerd over haar uiterlijk, een volle rugzak met emotionele bagger maar desalniettemin een sterk empathisch vermogen en onrechtvaardigheidsgevoel. Haar verbaal talent en imposante uiterlijk brachten haar vaak in de problemen op school. Ze kon niet verkroppen dat leerkrachten nauwelijks moeite deden om hun vooroordelen te verstoppen en openlijk toegaven dat ze helemaal geen zin hadden om les te geven aan leerlingen “zoals jullie”.
Toen ze eindelijk had geleerd om op haar lip te bijten en ze zich, naar haar eigen aanvoelen, op school gedroeg zoals van haar werd verwacht, werd ze beloond met een C-attest op het einde van het 5de jaar. Ondanks het feit dat haar vele afwezigheden gewettigd waren, (voorbereidende onderzoeken voor een operatie waren frequent en duurden lang) kan men het C-attest perfect verdedigen. Wat absoluut niet te begrijpen valt, is dat leerkachten haar de raad gaven het idee om een diploma te halen misschien toch maar op te geven. Het volgende schooljaar vonden enkele leraren het zelfs nodig aan haar klasgenoten te verkondigen dat ze blij waren van Samar af te zijn en nog meer van dat moois. De koude douche bleef maar duren.
Toch herpakte Samar zich, ze besloot haar diploma via de examencommissie te behalen, deed dit in een razend tempo en vertrok in de zomer van 2016 als animatrice voor Thomas Cook naar Kreta. Ondertussen was ze er, met wat medische hulp, gaan uitzien zoals ze zich op dat moment voelde: beautiful and confident.
Tussen het “ik ga nooit een man vinden” van ons afscheidsgesprek en het “ik heb iemand ontmoet”-messengerberichtje lagen slechts enkele maanden. In Kreta raakte een Zweedse geluidstechnieker in de ban van haar charisma en omgekeerd. Het koppel verhuisde na de zomer naar Brussel en zoekt nu een goede startpositie voor het volwassen leven. Hij werkt in Luik, zij in Brussel maar heeft nog plannen om verder te studeren, voor leerkracht nota bene.
Ik ben op bezoek in hun appartement in Molenbeek en we praten over haar schoolloopbaan. Aan twee leerkrachten heeft ze positieve herinneringen: een leerkracht artistieke expressie, die al hun frustraties over andere leerkrachten wist op te vangen door gewoon onbevooroordeeld te luisteren. Hij was oprecht, durfde zichzelf te zijn met hen. Dit viel niet altijd in goede aarde bij collega’s. Op een dag was hij er niet meer. Een uitleg kregen ze niet, maar de ware toedracht was niet netjes.
En dan was er een leerkracht Wiskunde die erin slaagde hen te doen werken, maar ook de tijd nam om iets uit te leggen als het niet ging… “meer verwachten we niet van een leerkracht: dat hij ons respecteert en zijn kennis deelt met ons, dat kan toch niet zo moeilijk zijn”
Deze volwassen versie van Samar belooft veel goeds voor de toekomst en ze is nog maar 21. Ik voel me vereerd dat ik dit groeiproces van dichtbij heb mogen meemaken. Ik sta op het punt haar dat te zeggen, wanneer haar Zweed met zijn plooifiets het appartement binnenkomt en ze een liefdevolle blik uitwisselen. Ik slik mijn woorden in. No words needed, the stars in their eyes say it all.