Aurore is een fantastische, levenslustige dame, een mama waarmee het vanaf het eerste moment klikte. We leerden elkaar een aantal jaar geleden kennen op het intakegesprek van haar zoon voor een time-outtraject. (i.e. 4 weken extrascolaire begeleiding)

Net als ik, is zij van gemengde afkomst -Spaans-Italiaans, en net als ik, de oudste van drie kinderen. We houden allebei van dansen, zij misschien net iets meer dan ik, we zijn beiden passioneel in alles wat we doen en werden allebei aangetrokken tot een man met roots op een ander continent. Onze beider kinderen zijn een toonbeeld van hybriditeit. Haar zoon is enkele jaren ouder dan mijn twee pubers.

Ernesto is zo één van die begeleidingen die er bij mij meteen inhakten. Zelden zag ik zoveel intelligentie gecombineerd met zoveel psychologisch inzicht op de leeftijd van 14 jaar. Desalniettemin zat Ernesto voor de 3de keer in het eerste middelbaar. De hoogbegaafdheid was al jaren geleden vastgesteld maar geen enkele school was erin geslaagd dit in goede banen te leiden. Toen Ernesto een jaar of 7 was, gingen Aurore en haar man uit elkaar op een weinig fraaie manier. Onnodig te zeggen dat dit een zeer grote impact had op de kleine Ernesto; gedragsproblemen begonnen zich te manifesteren. De slimme, gevoelige en getalenteerde Ernesto werd door de omgeving langzaamaan gereduceerd tot een probleemkind zonder meer. Ook voor Aurore begon een lijdensweg: ze zocht tevergeefs hulp bij diverse instanties, psychologen, therapeuten, las talloze boeken, praatte met verschillende mensen.

De vader, daarentegen, had weinig vertrouwen in het traditionele hulpverleningsaanbod. Dit werd door de jaren heen een steeds groter discussiepunt tussen de ouders. Ze hadden een ongelooflijk geloof in de capaciteiten van hun zoon, wilden deze ontwikkeld zien. Hun aanpak kon echter niet verder uit elkaar liggen. Deze twistappel duwde Ernesto steeds verder weg van zijn moeder. Aurore zag met lede ogen aan hoe haar zoon van verschillende scholen werd weggestuurd, hoe CLB-medewerkers het lieten afweten en hoe zijn aversie tegen de maatschappij groeide.

Het enthousiasme voor het time-outgegeven was navenant. Onder druk van de school stemden hij en zijn vader in met een traject van 4 weken, enkel en alleen omdat hij anders meteen definitief geschorst zou worden. Meer dan een rustmomentje voor de school en een proforma’tje voor hem zou het niet worden. Zelfs Aurore geloofde er nauwelijks nog in.

Tegen ieders verwachtingen in, de mijne incluis, lukte het toch om zijn vertrouwen te winnen en enkele zeer diepgaande gesprekken te hebben.

Uiteindelijk is Ernesto het jaar erop toch van school moeten veranderen, is hij in het beroepsonderwijs beland om ook daar weggestuurd te worden. Ik heb hem niet kunnen “redden”. Ernesto was erg sterk in het voorhouden van een spiegel. Leerkrachten appreciëren dit doorgaans niet. De spiegel die hij mij voorhield, beschouw ik als een deel van mijn ontwikkeling. Ik heb hem niet af- of terechtgewezen omdat hij me een blinde vlek heeft laten zien. Blijkbaar is er niet meer nodig dan dat om zelf niet weggeduwd te worden.

Ondertussen is het contact tussen Aurore en haar nu meerderjarige zoon weer beter. Ook ik hoor hem heel sporadisch nog eens; hij heeft mij niet nodig, maar hij weet dat, als er iets is, ik maar een app’je verwijderd ben. Aurore is er blij om. Ze is trots op haar oogappel, maar vreest soms voor zijn toekomst. Met veel plezier maak ik deel uit van haar village, ze zijn me allebei dierbaar.